Po paru miesiącach stagnacji (zdrowie) wracam do trenowania i widzę, że jest dużo do nadrobienia. Na przykład weźmy taką sytuację: spotykam się z laską po raz drugi, trzeci - wrzucam jej patterny, sprawdzam co działa, co nie - rozmawiamy kwadrans albo pół godziny, no i w końcu są jakieś efekty... więc zabieram cukierka, zbieram się, ona: "już idziesz?
no to ja np. "tak, ale na odchodnym mam zagadkę..... jak bardzo zależy ci na tym, żebyśmy się wkrótce znowu zobaczyli?" - i idę sobie, a za chwilę uświadamiam sobie, że 
nie zakotwiczyłem jej tego stanu i już wiem, że następnym razem mam całą robotę do odwalenia na nowo (i rzeczywiście tak jest). Żeby to raz na jakiś czas! Ale przez te parę miesięcy może ze trzy razy zdarzyło mi się, żeby świadomie zakotwiczyć ten stan jakimś wrażeniem dotykowym (pewnie więcej razy zrobiłem to nieświadomie 
).
Nie muszę wam chyba mówić, jak bardzo obniża to skuteczność całej zabawy - mam już dzięki temu ciągłemu gadaniu pokaźną liczbę przyjaciółek
i zaledwie kilka domknięć....
Może to wynika z tego, że za bardzo koncentruję się na ułożeniu dobrego patternu i sprawdzeniu reakcji, może mam za mało luzu, żeby być panem sytuacji i robić to, co chcę... Może po prostu wystarczyłoby, abym w odpowiednim momencie pamiętał o zakotwiczeniu... Macie, szanowni Gurusi, jakiś sposób na to?
___________________________
"- I love you...
- I know."
.. to jest fajne ... ale trochę męczące, bo koleś przykleił sobie na drugie syzyf 
ale czasami spotykałem się z panną i ona nie rzucała się na mnie jak spragniony na wodę... wtedy (ponieważ na poprzednim spotkaniu nie zakotwiczyłem 
